راه آزادی

 

تا دریـــــن زنــــــدان فانــــــی زندگانــی باشدت                کنــج عزلت گیـر تا گنــــج معــانی باشدت

این جهان را ترک کن تا چون گذشتی زین جهان               این جهــانت گــــر نباشد آن جهانی باشدت

کــــام و ناکـام این زمان در کام خود درهم شکن               تا به کــــام خـــویش فـردا کامرانی باشدت

روزکـی چندی چو مردان صبر کن در رنج و غم               تا کـــه بعداز رنج گنـــج شایگــانی باشدت

روی خــــود را زعفــــرانی کـن به بیـداری شب               تا بـــه روز حشــر روی ارغــوانی باشدت

گــــر به تـــرک عالـــــم فانــــی بگویی مردوار               عالـــم باقــــی و ذوق جــــاودانـــی باشدت

صبحــــدم درهـــــای دولتخــــانه‌هـــا بگشاده‌اند                عرضه کن گر آن زمان راز نهــانی باشدت

تا کــــی از بــــی حاصلـی ای پیرمرد بچه طبع                 در هــــوای نفس مستـــی و گرانی باشدت

از تن تـو کی شود این نفس سگ سیرت برون                 تا بــه صـورت خانهٔ تن استخوانی باشدت

گـــر توانــی کشت این سگ را به شمشیر ادب                 زان پس ار تو دولتی جویی نشانی باشدت

گــــر بمیــــری در میـــــان زنــــدگـی عطاروار                چــون درآیــــد مــرگ عین زندگانی باشدت

از کجا تا به کجا

سیصدوشصت نظر راتبه ی بند ه ی ماست

                                                              بـنـده را مـرتـبـه بنگـر زکـجــا تا بـکـجـایـت

بـــی وفـــایی مــــکـــن وازدرمــا دور مـــرو

                                                             زانکه مارا از ازل تــا به ابـد با تــوصـفاسـت

یـــک نـکــوئـی تــوراده بــــدهــــم در دنـیـا

                                                            باز در آخرت آن هفتـصـد هـفـتـاد تــراســت

گـــر بـدی از تـو درآیـد به کـرم عـفـو کـنــم

                                                           این چنین لطف و کرم غیر من بنده کراست

نــار دوزخ چـه کـنــد با تـو چـرا تـرسـی ازو

                                                           ظاهر و باطن تو چون همه از نور خـداسـت

هرچه خواهی بطلب تو  ز من و شرم مدار

                                                         برمن ای بنده اجـابـت بود و بـر تو دعـاســت

تـو زمن هیــزم و شـیر و نمک ودیگ بخـواه

                                                        من وکیل توام از من بطلب هرچـه سـزاسـت

من عطا کرده ام ایمان عطا کرده ی خویش

                                                       کـی ستانم ز گدایی که بر او صـدقه رواسـت

با توام من همه جه ترس تو از شیطان چیست؟

                                                      چـون پناهـت منم ابلیس بیا گو که صـلاسـت

بی وفـایـی همه ازجانب توست ای محـیی

                                                      ورنه از ما که خدایـیـم هـمـه مـهـر و وفـاسـت

پیر عاشقان

 

روزي شخصي از رسول اکرم

 (ص) پرسيد پرهيزکاري يعني

 چه.؟حضرت فرمود:يعني آنچه

 شخص در دل دارد ، آن را

 در طبق بگذارند و درشهر

  بگردانند او هيچگونه شرم

 نکند!

زمن گو صو فیان با صفا را

                                    خدا جویان معنی آشیان را

غلام همت آن خود پرستم

                                     که بانور خودی  بیند   خدارا

نصحیت های لقمان...
روزی لقمان به پسرش گفت امروز به تو سه پند می دهم که کامروا شوی:
اول این که سعی کن در زندگی بهترین غذای جهان را بخوری!
دوم این که در بهترین بستر و رختخواب جهان بخوابی!
و سوم این که در بهترین کاخها و خانه های جهان زندگی کنی!!!...
پسر لقمان گفت ای پدر ما یک خانواده بسیار فقیر هستیم چطور من می توانم این کارها را انجام دهم؟


لقمان جواب داد:
اگر کمی دیرتر و کمتر غذا بخوری هر غذایی که می خوری طعم بهترین غذای جهان را می دهد.
اگر بیشتر کار کنی و کمی دیرتر بخوابی در هر جا که خوابیده ای احساس می کنی بهترین خوابگاه جهان است
و اگر با مردم دوستی کنی، در قلب آنها جای می گیری و آن وقت بهترین خانه های جهان مال توست

 

وعده ی دیدار

عاشقان نه حور خواهندنه بهشت ازبهر آن

                                     فارغنداز کد خدایی خانمان کرده خراب

پرده ی محشر بدرتدعاشقان چون از لحد 

                                  سر برآرنددل پرازآتش وچشم پرازآب

با دل مجروح میگویندومیگریندکو

                                 آنکه کرده وعده ی دیدارخودروز حساب

بی تماشای جمالت محیی گویدروز حشر

                                در صف بیگانگان یالیتنی کنت تراب

 

معبود و قبله ی عاشقان

 

یک توپ بسکتبال تو دست من تقریباً 19 دلار می ارزه .
یک توپ بسکتبال تو دست مایکل جوردن تقریباً 33 میلیون دلار می ارزه.
بستگی داره تو دست کی باشه .

 

 

یک توپ بیس بال تو دست من شاید 6 دلار بی ارزه .
یک توپ بیس بال تو دست راجر کلمن 4.75 میلیون دلار می ارزه.
بستگی داره تو دست کی باشه .

 

 

یک راکت تنیس تو دست من بدون استفاده است .
یک راکت تنیس تو دست آندره آقاسی میلیونها می ارزه ....
بستگی داره تو دست کی باشه .

 

یک عصا تو دست من می تونه یه سگ هار رو دور کنه .
یک عصا تو دست موسی دریای بزرگ رو می شکافه .
بستگی داره تو دست کی باشه .

یک تیرکمون تو دست من یک اسباب بازی بچگانه است .
یک تیرکمون تو دست داوود یک اسلحه قدرتمنده .
بستگی داره تو دست کی باشه .

دوتا ماهی و پنج تیکه نون تو دست من دوتا ساندویچ ماهی میشه .
دوتا ماهی و پنج تیکه نون تو دستای عیسی هزاران نفر رو سیر میکنه .
بستگی داره تو دست کی باشه .

همونطور که می بینی، بستگی داره تو دست کی باشه .
پس دلواپسی ها، نگرانی ها، ترس ها، امیدها، رویاها، خانواده ها و نزدیکانت رو به دستان خدا بسپار چون ...
بستگی داره تو دست کی باشه .

 

 

این پیام تو دستای توست .
باهش چی کار می کنی؟

بستگی داره تو دستای کی باشه !

 

 

لبخند بزن، امروزاز آن توست

 

همراه باد صبا

هر چه از سنگین دلان بر جان ماآید خوشست

                                        گر وفا آیدخوش وگر هم جفا آید خوش است

بشنوم تا چندبوی گل زباد صبحدم

                                        بوی اوگر همره باد صبا آید خوشست

راضیم از هرچه پیش آمد بدرد عشق تو

                                      گر همه بر جان من درد و بلا آیدخوشست

عشق زیبا مینماید محیی هر کس را که هست

                                   بوی گل گر زانکه از باد صبا آید خوش است

 

ای دل آواره

پای دل در کوی عشقت تابزانودر گل است

                                   همتی دارید با من زانکه کاری مشکل است

من ندانم کین دل دیوانه را مقصود چیست

                                  گو همیشه سوی سرگردانی من مایل است

فیل محمودی فرو ماند اگر بیند بخواب

                                 بار سنگینی که از دردتو مارابر دل است

ای دل آواره آخر چند می گویی مگو

                               اندران گویی که پای صد هزاران در گلست

همدمم آهست محرم غم در ایاب شباب

                              وقت عیش و نوجوانیوچه ناخوش حاصلست

خود به خود گویم سخنهاچون بگریم زارزار

                             محرم راز غریبان لابد اشک سائل است

محیی با این زندگانی گر گمان داری که تو

                             راه حق رفتی یقین میدان نه فکر باطل است

دل شکسته

دمی کان مهربان دمساز من شد                          جهان در چشم من باغ و چمن شد

ندانستم که مهراوفریب است                                پری پنداشتم لیک اهریمن شد

 

شدم آشفته چون زلف سیاهش                          دلم  دیوانه ی  ر مز   نگامش

بجرم دیدن چاه زنخدان                                     دلم بگرفت و بفکنده بچاهش

 

زجان دل چو زشتیها بروبی                              همه آفاق بینی پر زخوبی

چو بد اندیش باشی آب دریا                            گل آلوده همی بینی چو جوبی

 

من زمردن ندارم ترس وباکی                          ندادم دل باین دنیای خاکی

خوشا آندم که بار خود ببندم                          بسوی آن جهان اما به پاکی

 

کریمان بهر نانی درمضیقه                            نگه کن خوان رنگین لئیمان

لئیمان غرق در نازند و نعمت                        زخون دل بود نان کریمان

 

ای برادر گل ندارد پشت ورو                         پشت و رو چون هم بود از رنگ و بو

 

دم فرو بندم ازین پس از سخن                     نایدم دیگر کلامی بر دهن 

 

روز هجران

در غم عشق تو زان بگذشت کار دل ما

                                                      کزوفایت کم شود یک لحظه کار دل ما

فارغم از گشت گلشن کز غم تو هر زمان

                                                      بشگفد صد گونه گل از خار خار دل مرا

بر دلم باری حوالت کن غم اندوه خود

                                                    چون توان کردن که کردی غمگساردل مرا

باز آمد روز هجران ناله کن باری زدل

                                                  چون تو بودی وفراق یاربار دل مرا 

عشق

در وسیع ترین تالار خاکستری سرنوشت. نباید به نقطه ی کور آن فکر کردزیرا که داور تقدیر مهربا ترین مهربان هاست

آن که شاد آمدودستی به دل ما زد و رفت

در این خانه ندانم به چه سودا زدورفت

خواست تنهایی ما را به رخ ما بکشد

طعنه ای بر در این خانه ی ما زد و رفت

وقتی گریه کردیم همه گفتند بچه ای

وقتی خندیدیم گفتند دیوونه ای  

جدی بودیم گفتند مغروری

شوخی کردیم گفتند سنگین باش

سنگین بودیم گفتند افسرده ای حرف زدیم گفتند پر حرفی

ساکت شدیم گفتند عاشقی

حالا که می گیم عاشقیم همه میگن اشتباست عشق مال قصه هاست

هنگامی که افسر ده ام میدانم جایی در اعماق وجودم حضور خدا را نپذیرفته ام شادی رابا ارتباط با خدای درونت خلق کن نترس تو در آغوش خدایی  بخند

تو بشو ساحل قلبم      من بشم ماهی مرده

تا بگن به عشق ساحل     لب دریا جون سپرده

در وطن مثل غریبانم نمی دانم چرا                 روزوشب سر در گریبانم نمیدانم چرا

هر کهرااز روی دل جانم فدایش میکنم           مثل عقرب میزند نیشم نمیدانم چرا

الهی تو چه بی انتها میبخشی وما چه حساب گرانه تسبیح میگوییم

دعای صبح وآه شب کلید گنج مقصود است       بدین راه و روش میروکه با دلدار پیوندی

خواهم شبی بیرون کنم از دل سرای کینه را

از عادت نیکی کنم پر مهر فضای خانه را

شوق رهایی گیرم از این قفل و بند دنیوی

خود را برای مدتی آزاد ببینم در سما

اوج وبلندی نه کم است بالاترین بالا کجاست

گمگشته ی حسی غریب خود راببینم در هوا

اگر عمری گنه کردی، مشو نومید از رحمـت 

  تو توبه نامه را بنویس، امضا کردنش با مـــــن

دلت را خانه‌ی من کن، مصفا کردنش با مـــن

 

    به من درد دل افشا کن، مداوا کردنش با مـــن

 

اگر گم کرده‌ای ای دل، کلید استجــــــــابت را 

 

   بیا یک لحظه با من باش، پیدا کردنش با مـــن

 

بیفشان قطره‌ی اشکی، که من هستم خریدارش  

 

  بیاور ذره‌ای اخلاص، دریا کردنش با مــــــن

 

اگر درها به رویت بسته شد دل بر مکن باز آ   

 

 درِ این خانه دق الباب کن، وا کردنش با مـــن

 

به من گو حاجت خود را که من هستم خریدارش  

 

  طلب کن آن‌چه می‌خواهی، مهیا کردنش با من

 

چو خوردی روزی امروز ما را شکر نعمت کن  

 

  غم فردا مخور تأمین فردا کردنش با مـــــــن

 

بیا قبل از وقوع مرگ روشن کـــن حسابت را  

 

  بیاور نیک و بد را جمع و منها کردنش با مـن

 

به قرآن آیه‌ی رحمت فراوان است ای انسـان

 

    بخوان یک آیه را تفسیر ومعنی کردنش با من

گر در یمنی ، چو با منی ، پیش منی

 

ور پیش منی ، چو بی منی ، در یمنی

 

من با تو چنینم ای نگار یمنی

 

خود در عجبم ، که من توام

 

یا تو منی

 

اشعار

گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود

از هرچه زندگیست دلت سیر می شود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

 

 

 

 

مولانا

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا
بر دست من نه جام جان ای دستگیر عاشقان
دور از لب بیگانگان پیش آر پنهان ساقیا
نانی بده نان خواره را آن طامع بیچاره را
آن عاشق نانباره را کنجی بخسبان ساقیا
ای جان جان جان جان ما نامدیم از بهر نان
برجه گدارویی مکن در بزم سلطان ساقیا
اول بگیر آن جام مه بر کفه آن پیر نه
چون مست گردد پیر ده رو سوی مستان ساقیا
رو سخت کن ای مرتجا مست از کجا شرم از کجا
ور شرم داری یک قدح بر شرم افشان ساقیا

 

 

 

هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد

تابو که چو روز آید بر وی گذرت افتد

کار دو جهان من جاوید نکو گردد

گر بر من سرگردان یک دم نظرت افتد

از دست چو من عاشق دانی که چه برخیزد

کاید به سر کویت در خاک درت افتد

گر عاشق روی خود سرگشته همی خوانی

حقا که اگر از من سرگشته ترت افتد

اینست گناه من کت دوست همی دارم

خطی بگناه من درکش اگرت افتد

دانم که بدت افتد زیرا که دلم بردی

ور در تو رسد آهم از بد بدترت افتد

گر تو همه سیمرغی از آه دلم می ترس

کاتش ز دلم ناگه در بال و پرت افتد

خون جگرم خوردی وز خویش نپرسیدی

آخه چکنی جانا گر بر جگرت افتد

پا بر سر درویشان از کبر منه یارا

در طشت فنا روزی بی تیغ سرت افتد

بیچاره من مسکین در دست تو چون مومم

بیچاره تو گر روزی مردی بسرت افتد

هش دار که این ساعت طوطی خط سبزت

می آید و می جوشد تا بر شکرت افتد

گفتی شکری بخشم عطار سبک دل را

این بر تو گران آید رایی دگرت افتد

 

 

من خدا را دارم
کوله بارم بر دوش
سفری میباید
سفری تا ته تنهایی محض
هر کجا لرزیدی
از سفر ترسیدی
تو بگو از ته دل
من خدا را دارم

 

 

 

گناهم چه بوده به جز عاشقی

به جز مهربانی راستی و دلدادگی

گناهم چه بوده که این قلب پاک

اسیری شده در نگاه تو باز

گناهم چه بوده که در آسمان

ندارم امید نگاهی ز ماه

گناهم چه بوده که در روز و شب

دو چشمم بباریده در هر نفس

گناهم چه بوده که در زندگی

شدم عاشق عشق و ویرانگی

گناهم چه بوده که سر گشته ام

شب و روز نظر بر رهت بسته ام

گناهم چه بوده که عاشق شدم

ز دوری به رنگ شقایق شدم

گناهم چه بوده که عشقم تویی

تمام وجودم سراپا تویی

گناهم چه بوده مه دلخسته ام

دلم را به مهرت گرو بسته ام

گناهم چه بوده که عاشق شدم

ز دوری به رنگ شقایق شدم

 

 

 

 

 

داستان های زیبا

روز قسمت بود.خدا هستی را قسمت می کرد.خدا گفت چیزی از من بخواهید،هرچه که باشد،شما را خواهم داد.سهمتان را از هستی طلب کنید،زیرا خدا بسیار بخشنده است  هرکه آمد چیزی خواست.یکی بالی برای پریدن ودیگری پایی برای دویدن.یکی جثه ای بزرگ خواست و آن یکی چشمانی تیزو یکی دریا را انتخاب کرد ودیگری آسمان را.   در این میان کرمی کوچک جلو آمد وبه خدا گفت خدایا من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم.نه  چشمانی تیز ونه جثه ای بزرگ، نه بالی ونه پایی،نه آسمان و نه دریا،تنها کمی از خودت،تنها کمی  از خودت به من بده وخدا کمی نور به او داد. نام او کرم شب تاب شد. خدا گفت :آن نوری که با خود دارد،بزرگ است.حتی اگر به قدر ذره ای باشد.تو حالا همان خورشیدی که گاهی زیر برگی کوچک پنهان می شویو رو به دیگران گفت: کاش می دانستید که این کرم کوچک،بهترین را خواست،زیرا که از خدا جز خدا و نباید خواست. ***
هزاران سال است که او می تابد.روی دامن هستی می تابد.وقتی ستاره ای نیست.چراغ کرم شبتاب روشن است وکسی نمی داند که این همان چراغی است که روزی خدا آن را به کرمی کوچک بخشیده است. حتی اگر بسیار نحیف و ناتوانی، باز هم می توانی درهای بهشت را باز کنی. حتی اگر بی نهایت کوچک و ناچیزی، باز هم می توانی به ملکوت آسمان برسی. حتی اگر فقط یک روز فرصت داشته باشی، باز هم می توانی کاری بزرگ کنی، آنقدر بزرگ که هرگز کسی فراموشش نکند. اینها را پشه ای می گفت که روی برگی سبز بر بلندترین شاخه درختی در بهشت نشسته بود. پشه می گفت: آدم ها فکر می کنند تنها آنها می توانند به بهشت بیایند. اما اشتباه می کنند و نمی دانند که مورچه ها هم می توانند به بهشت بیایند. نهنگ های غول پیکر و کلاغ های سیاه ، گوسفندها و گرگ ها هم همینطور. یک عصای قدیمی، یک چاقوی زنگ زده، یک قالیچه نخ نما هم می تواند به بهشت بیاید، به شرط آنکه کاری کند، به شرط آنکه خدا را در چیزی یاری کند. پشه ها زود به دنیا می آیند و زود از دنیا می روند. مهلت بودنشان خیلی کم است. من ولی دلم می خواست در همین مهلت کوتاه با همین بال های نازک و کوچک تا جاودانگی پر بزنم. این محال بود و من به محال ایمان داشتم. سه روز از زندگی ام گذشته بود و من کاری نکرده بودم. دلم می خواست پشه ای باشم؛ مثل همه پشه ها. دلم نمی خواست دور آدم ها بچرخم و آواز بخوانم و از کلافگی شان لذت ببرم. دلم نمی خواست شب ها شبیخون بزنم و خواب را از چشم ها بگیرم. هرگز کسی را نیش نزدم و هرگز خونی را نخوردم و هرگز... دلم می خواست کاری کنم، به کسی کمکی کنم، جهان را بهتر کنم. اما همه به من می خندیدند، بادهای تند و تیز به من می خندیدند. تنها خدا بود که به من نمی خندید. و من دعا می کردم و تنها او را صدا می کردم. تا آن روز که خدا جوابم را داد و گفت: می خواهی کاری کنی، باشد، بیا و به پیامبرم کمک کن. نامش ابراهیم است. گفتم: خدایا! کاش می توانستم کمکش کنم. ولی ببین چقدر کوچکم، زوری ندارم. اما... اما چقدر دلم می خواست می توانستم روزی روی آستین پیامبرت بنشینم. خدا گفت: تو می توانی کمکش کنی. و آن وقت خدا از نمرود برایم گفت و نشانی قصرش را به من داد. من به آنجا رفتم و کوچکتر از آن بودم که نگهبانان مانع رفتنم شوند. ضعیفتر از آن بودم که سربازان به رویم شمشیر بکشند و ناچیزتر از آنکه هیچ جاسوسی آمدنم را گزارش کند. آدم ها هرگز گمان نمی کنند که پیشه ای بتواند مامور خدا باشد و دستیار پیامبر. نمرود را دیدم، بی خیال بود و سرگرم. چنان تیز بر او تاختم و چنان تند بر سوراخ بینی اش وارد شدم که فرصت نکرد دستش را حتی بجنباند. سه روز و سه شب یک نفس در آن حفره تاریک جنگیدم. با همه تاب و توانم، برای خدا و پیامبری که ندیده بودمش. و می شنیدم که نمرود نعره می زد و کمک می خواست. و می شنیدم که بیرون همهمه بود و غوغا بود. و می دانستم که هیچ کس نمی تواند به او کمک کند. و آن زمان که آرام گرفتم، نه بالی داشتم و نه تنی و نه نیشی. و نمرود ساعت ها بود که از پای درآمده بود. من مرده بودم و دیدم که فرشته ای برای بردنم آمد. فرشته مرا در دست های لطیفش گذاشت و گفت: تو را به بهشت می بریم. تو جنگجوی کوچک خدا بودی. روزی رسول خدا (صل الله علیه و آله) نشسته بود، عزراییل به زیارت آن حضرت آمد. پیامبر(صل الله علیه و آله) از او پرسید: ای برادر! چندین هزار سال است که تو مأمور قبض روح انسان ها هستی، آیا در هنگام جان کندن آنها دلت برای کسی سوخته است؟ عزارییل گفت در این مدت دلم برای دو نفر سوخت:...۱- روزی دریایی طوفانی شد و امواج سهمگین آن یک کشتی را در هم شکست همه سر نشینان کشتی غرق شدند، تنها یک زن حامله نجات یافت او سوار بر پاره تخته کشتی شد و امواج ملایم دریا او را به ساحل آورد و در جزیره ای افکند و در همین هنگام فارغ شد و پسری از وی متولد شد، من مأمور شدم که جان آن زن را بگیرم، دلم به حال آن پسر سوخت.۲- هنگامی که شداد بن عاد سالها به ساختن باغ بزرگ و بی نظیر خود پرداخت و همه توان و امکانات و ثروت خود را در ساختن آن صرف کرد و خروارها طلا و جواهرات برای ستونها و سایر زرق و برق آن خرج نمود تا تکمیل نمود. وقتی خواست به دیدن باغ برود همین که خواست از اسب پیاده شود و پای راست از رکاب به زمین نهد، هنوز پای چپش بر رکاب بود که فرمان از سوی خدا آمد که جان او را بگیرم، آن تیره بخت از پشت اسب بین زمین و رکاب اسب گیر کرد و مرد، دلم به حال او سوخت بدین جهت که او عمری را به امید دیدار باغی که ساخته بود سپری کرد اما هنوز چشمش به باغ نیفتاده بود اسیر مرگ شد.در این هنگام جبرئیل به محضر پیامبر (صل الله علیه و آله) رسید و گفت ای محمد! خدایت سلام می رساند و می فرماید: به عظمت و جلالم سوگند شداد بن عاد همان کودکی بود که او را از دریای بیکران به لطف خود گرفتیم و از آن جزیره دور افتاده نجاتش دادیم و او را بی مادر تربیت کردیم و به پادشاهی رساندیم، در عین حال کفران نعمت کرد و خود بینی و تکبر نمود و پرچم مخالفت با ما بر افراشت، سر انجام عذاب سخت ما او را فرا گرفت، تا جهانیان بدانند که ما به آدمیان مهلت می دهیم و لی آنها را رها نمی کنیم بهلول هر وقت دلش می گرفت به کنار رودخانه می آمد. در ساحل می نشست و به آب نگاه می کرد. پاکی و طراوت آب، غصه هایش را می شست. اگر بیکار بود همانجا می نشست و مثل بچه ها گِل بازی می کرد. آن روز هم داشت با گِل های کنار رودخانه، خانه می ساخت. جلوی خانه باغچه ایی درست کرد و توی باغچه چند ساقه علف و گُل صحرایی گذاشت. ناگهان صدای پایی شنید برگشت و نگاه کرد. زبیده خاتون (همسر خلیفه) با یکی از خدمتکارانش به طرف او آمد. به کارش ادامه داد. همسر خلیفه بالای سرش ایستاد و گفت: ادامه در لینک زیر - بهلول، چه می سازی؟ بهلول با لحنی جدی گفت: - بهشت می سازم. همسر هارون که می دانست بهلول شوخی می کند، گفت: - آن را می فروشی؟! بهلول گفت: - می فروشم. - قیمت آن چند دینار است؟ - صد دینار. زبیده خاتون گفت: - من آن را می خرم. بهلول صد دینار را گرفت و گفت: - این بهشت مال تو، قباله آن را بعد می نویسم و به تو می دهم. زبیده خاتون لبخندی زد و رفت. بهلول، سکه ها را گرفت و به طرف شهر رفت. بین راه به هر فقیری رسید یک سکه به او داد. وقتی تمام دینارها را صدقه داد، با خیال راحت به خانه برگشت. زبیده خاتون همان شب، در خواب، وارد باغ بزرگ و زیبایی شد. در میان باغ، قصرهایی دید که با جواهرات هفت رنگ تزئین شده بود. گلهای باغ، عطر عجیبی داشتند. زیر هر درخت چند کنیز زیبا، آماده به خدمت ایستاده بودند. یکی از کنیزها، ورقی طلایی رنگ به زبیده خاتون داد و گفت: - این قباله همان بهشتی است که از بهلول خریده ای. وقتی زبیده از خواب بیدار شد از خوشحالی ماجرای بهشت خریدن و خوابی را که دیده بود برای هارون تعریف کرد. صبح زود، هارون یکی از خدمتکارانش را به دنبال بهلول فرستاد. وقتی بهلول به قصر آمد، هارون به او خوش آمد گفت و با مهربانی و گرمی از او استقبال کرد. بعد صد دینار به بهلول داد و گفت: - یکی از همان بهشت هایی را که به زبیده فروختی به من هم بفروش. بهلول، سکه ها را به هارون پس داد و گفت: - به تو نمی فروشم. هارون گفت: - اگر مبلغ بیشتری می خواهی، حاضرم بدهم. بهلول گفت: - اگر هزار دینار هم بدهی، نمی فروشم. هارون ناراحت شد و پرسید: - چرا؟ بهلول گفت: - زبیده خاتون، آن بهشت را ندیده خرید، اما تو می دانی و می خواهی بخری، من به تو نمی فروشم! بهلول و شیخ جنید بغدادی جنید بغدادی که از بزرگان عرفان و صوفیه است ، با مریدان خود به عزم سفر از بغدادبیرون رفت.در بین راه سراغ بهلول را گرفت ، به او گفتند که بهلول مردی است دیوانه ،گفت:بهر صورتی که هست او را پیدا کنید که با او حرفی دارم.مریدان به جستجو  پرداخته و بهلول را در  صحرایی  پیدا کردند ، به شیخ خبر دادند، شیخ به سراغش رفت و تا به وی رسید سلام  کرد ، بهلول پرسید: کیستی؟                                            گفت: شیخ جنید بغدادی هستم.بهلول گفت: شیخ بغداد تو هستی که مریدان را ارشاد می‏کنی؟گفت: آری بهلول پرسید: چگونه غذا می‏خوری؟گفت:اوّل، بسم الله می‏گویم و بعد ، از جلوی خود می‏خورم ، لقمۀ کوچک برمی‏دارم وبه سمت راست دهان می‏گذارم و آهسته می‏جوم و به لقمۀ دیگران نگاه نمی‏کنم واز یاد حق غافل نمی‏شوم و در هر لقمه حمد خدا را می‏گویم و اول و آخر هر غذا دستهایم را می‏شویم.بهلول گفت : چگونه مرشد مردم هستی و هنوز غذا خوردنت را نمی‏دانی؟این بگفت و به راه افتاد.مریدان گفتند: یا شیخ عرض نکردیم این مرد دیوانه است؟شیخ گفت: سخن راست را از دیوانگان بایدشنید ، و دوباره به سمت بهلول به راه افتاد.بهلول پرسید: کیستی؟گفت: جنید بغدادی هستم که غذا خوردن را نمی‏داند.بهلول پرسید: آیا سخن گفتن خود را می‏دانی؟شیخ پاسخ داد: سخن به اندازه می‏گویم ، بی‏حساب نمی‏گویم ، به قدر فهم شنونده می‏گویم ، خلق را به جانب خدا و رسول خدا راهنمایی می‏کنم ،آنقدر نمی‏گویم که شنونده به ملامت آید ، دقایق علوم ظاهر و باطن را رعایت می‏کنم.بهلول گفت: یا شیخ سخن گفتن هم نمی‏دانی !بهلول روی از شیخ بگردانید و حرکت کرد ، که شیخ بار دیگر به دامنش آویخت ،بهلول گفت: کیستی؟گفت: جنید بغدادی ، که طعام خوردن و سخن گفتن خود را نمی‏داند.بهلول پرسید: آیا آداب خوابیدن را می‏دانی؟شیخ گفت : چون از نماز و اذکار و اوراد فارغ شوم ، لباس خواب می‏پوشم ومستحباتی را که از رسول اکرم (ص) رسیده‏است به جای می‏آورم. بهلول گفت: معلوم می‏شود که خوابیدن هم نمی‏دانی.بازهم بهلول خواست برود که شیخ به دامنش آویخت و گفت: به من بیاموز .بهلول  گفت :  یا  شیخ ! بدان و آگاه باش که آنچه گفتی تماماً فرع است واصل در طعام خوردن آن است که لقمه ، حلا ل باشد ،و امّا سخن گفتن ، باید برای رضای خدا باشد ، و اما خوابیدن ، باید که در وقت خواب ، بغض و کینه و حسد در دل تو نباشد ،و ذکر حقّ در دل باشد تا بخواب روی.هلول شعار مي‏دهد روزي از روزها بهلول در ميدان شهر مردم را به دور خود جمع کرده و روي بلندي قرار گرفت و فرياد زد: آي مردم! بهلول ديوانه امروز مي‏خواهد مطلب مهمي را با شما در ميان بگذارد، خوب توجّه کنيد و به حرفهاي من گوش دهيد.عدۀ بسياري در ميدان جمع آمدند، زمانيکه همه را ساکت کرد گفت: از شما سؤال مي‏کنم و بايد به من جواب بدهيد: چرا به يک اشارۀ ديوانه‏اي اين طور جمع مي‏شويد ولي اگر هزار عاقل با شما صحبت کنند همه متفرق مي‏گرديد؟

شعر2 وداستان

در عجبم از کسی که کوه را می شکافد تا به معدن جواهر برسد،ولی خویش را نمی کاود تا به درون خود راه یابد. خواجه عبدالله انصاری

 

الهی نام تو ما را جواز، مهر تو ما را جهاز، شناخت تو ما را امان، لطف تو ما را عیان.
الهی ضعیفان را پناهی. قاصدان را بر سر راهی. مومنان را گواهی. چه عزیز است آن کس که تو خواهی...
الهی در جلال رحمانی، در کمال سبحانی، نه محتاج زمانی و نه آرزومند مکانی، نه کس به تو ماند و نه به کسی مانی. پیداست که در میان جانی، بلکه جان زنده به چیزی است که تو آنی. خواجه عبدالله انصاری

 

 

 

الهی چون در تو نگرم از جمله تاج دارانم و چون در خود نگرم از جمله خاکسارانم خاک بر باد کردم و بر تن خود بیداد کردم و شیطان را شاد
الهی در سر خمار تو دارم و در دل اسرار تو دارم و بر زبان اشعار تو
الهی اگر گویم ستایش و ثنای تو گویم و اگر جویم رضای تو جویم
الهی اگر طاعت بسی ندارم اندر دو جهان جز تو کسی ندارم .
الهی ظاهری داریم بس شوریده و باطنی داریم بخواب غفلت آلوده و دیده ای پر آب گاهی در آتش می سوزیم و گاهی در آب دیده غرق . خواجه عبداللّه انصاری

 

الهی هر که تو را شناخت و علم مهر تو افراخت هر چه غیر از تو بود بینداخت.

آن کس که تو را شناخت جان را چه کند
فرزند و عیال و خانمان را چه کند
دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی
دیوانه تو هر دو جهان را چه کند  خواجه عبدالله انصاری

 

الهی مرا آن ده که مرا آن به
الهی اگر از دنیا مرا نصیبی است به بیگانگان دادم
واگر از عقبی مرا ذخیره ای است به مومنان دادم
در دنیا مرا یاد تو بس و در عقبی مرا دیدار توبس خواجه عبدالله انصاری

 

الهی ضعیفان را پناهی ؛ قاصدان را بر سر راهی ؛ مومنان را گواهی ؛ چه عزیز است آنکس که تو خواهی!
الهی هر که ترا شناسد ؛ کار او باریک و هر که ترا نشناسد ؛ راه او تاریک .
الهی توانائی ده که در راه نیفتیم و بینائی ده که در چاه نیفتیم .
الهی بر عجز خود آگاهم و بر بیچارگی خود گواهم ؛ خواست خواست توست ؛ من چه خواهم . خواجه عبدالله انصاری 

 

 

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست
منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست
شب تـار است و ره وادی ایمـــن در پیش
آتش طــور کـــجا موعــــد دیــدار کــــجاست
هــر کــــه آمـــد به جهان نقش خرابـــــی دارد
در خـــرابات بگــــویید کــــه هشیـــار کـــجاست
آن کــــس است اهـــل بشارت کــــــه اشارت داند
نکــــته‌ها هست بســـی محـــرم اســـرار کــجاست
هـــــر ســــر مـــوی مــــرا بـا تـــو هـــزاران کــــار است
مـــا کـــجاییـــم و مـــلامـــت گـــر بـــی‌کـــار کـــجاست...
حافظ

 

 

بشنو این نکته که خود را ز غم آزاده کنی
خـــون خوری گـــر طلب روزی ننهــاده کـــنی
آخــرالامـــر گــــل کــوزه گـــران خواهــی شــــد
حالیـــا فکـــر سبــو کـــن کـــــه پـر از بـاده کنـــی
گـــــر از آن آدمیــانی کـــــه بهشتت هوس است
عیـــش با آدمـــی ای چنــــد پـری زاده کنــــی
تکیــــه بر جای بزرگان نتوان زد به گــــــزاف
مگر اسباب بزرگـی همه آماده کــنی...
حافظ

 

 

گفتــم ای سلطـــان خوبان رحـم کــــن بر این غـــریب
گفت در دنبال دل ره گــــم کـــند مسکـــــین غریب
گفتمــش مگـــذر زمانی گـفت معـــذورم بــــدار
خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب...
حافظ

 

 

مــــرا عهدیست بـا جانـان کــــه تـا جــان در بــدن دارم
هــواداران کـویش را چو جان خویشتن دارم
صفــــای خلـــوت خـاطـــر از آن شمـــع چگــــل جویــم
فـــروغ چشـــم و نور دل از آن مـاه ختن دارم
بـــه کــــام و آرزوی دل چــــو دارم خلــــوتــی حــاصـــل
چـــه فکــر از خبث بـدگویان میان انجمن دارم
گـــرم صــد لشکــر از خوبان به قصد دل کـــمین سازند
بحمد الله و المنـــه بتـــی لشکـــرشکـــن دارم
الا ای پیـــــر فـــرزانــــه مکــــن عیبــــــم ز مـیخــــانـــه
کـــه من در تـرک پیمانه دلی پیمان شکن دارم
خـــدا را ای رقیب امشــب زمــانـــی دیــده بر هـــم نه
که من با لعل خاموشش نهانی صد سخن دارم
چــــو در گــــلزار اقبالــــش خـــرامـــــانــــم بحمـــــدالله
نـــه میل لاله و نســـرین نه بــــرگ نسترن دارم
بـــه رنـــدی شهــــره شد حافظ میان همدمان لیکـــن
چه غم دارم که در عالم قوام الدین حسن دارم
حافظ