وداع

 

 

                 خداوندا

 

تو را به خاطر:

                   داده هايت

                               نداده هايت

                                              وگرفته ها يت

                                    

شكر  و  سپاس

 

كه داده هايت رحمت

              

                    نداده هايت حكمت

                            

                                     وگرفته هايت امتحان است

 

جفای یار

شاخ گل از نازکی یار یادم میدهد

                           برگ گل زان گلرخ رخسار یادم میدهد

چون روم در کوه تا از یاد او فارغ شوم

                        می خرامدکبک زان رفتار یادم میدهد

هر کجا بینم گلی با خار میسوزم که آن

                       همدمی یار با اغیار یادم میدهد

داستان تیشه ی فرهادو کوه بیستون

                     خار خار سینه ی افکار یادم میدهد

چون روم در گلستان کز خویش آسایم دمی

                    بانک بلبل ناله های  زار یادم میدهد

رسته بودم از جفایش وه که جور روزگار

                    باز خونریزی آن خونخوار یادم میدهد

جان شیرین سوزدم چون شعر محیی بشنوم

                    زانکه شیرینی آن گفتار یادم میدهد

دل ربای عالم

صوفی بيا که آينه صافيست جام را
تا بنگری صفای می لعل فام را

راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاين حال نيست زاهد عالی مقام را

عنقا شکار کس نشود دام بازچين
کان جا هميشه باد به دست است دام را

در بزم دور يک دو قدح درکش و برو
يعنی طمع مدار وصال دوام را

ای دل شباب رفت و نچيدی گلی ز عيش
پيرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

در عيش نقد کوش که چون آبخور نماند
آدم بهشت روضه دارالسلام را

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است
ای خواجه بازبين به ترحم غلام را

حافظ مريد جام می است ای صبا برو
وز بنده بندگی برسان شيخ جام را